Κάθε τέτοια εποχή μας πιάνει νοσταλγία… Το μυαλό παίζει παιχνίδια και αρέσκεται στο να μας βάζει σε μια περίεργη διαδικασία που μας “ρίχνει” και δεν μας αφήνει να χαρούμε την ζωή μας.
Είναι αυτό που αισθάνεσαι κάθε Κυριακή απόγευμα, μόνο που οι Κυριακές δεν αλλάζουν παρά επιμένουν καθημερινώς και χωρίς να μεσολαβεί το ξύπνημα της Δευτέρας.
Βαρεμάρα, ματαιότητα, αφύπνιση για όλα όσα ήσουν και για αυτά που δεν έγιναν.Η αϋπνία της Κυριακής ή της γιορτής -στη συγκεκριμένη περίπτωση- σου γεννά νοσταλγία… “Θυμάσαι τότε που ήμουν…”
Ψάχνεις παλιές φωτογραφίες, μιλάς με φίλους και συγγενείς… Ψάχνεις και ψάχνεσαι..”Ήμουν καλύτερος, ελεύθερος, πιο όμορφος, πιο δυναμικός” και πάει λέγοντας.
Αθωότητα, δυσκολίες, εμπόδια και δοκιμασίες μοιάζουν με ένα ολόκληρο βουνό της “πρώην” ζωής σου. Τότε τα κατάφερνες, τώρα τι κάνεις;
Θέλεις και πάλι να διασκεδάσεις, να βελτιωθείς, να κυνηγήσεις και να ζητήσεις από την ζωή σου κάτι καινούριο αλλά… δε μπορείς, νομίζεις ότι δεν θα τα καταφέρεις.
Όμως πριν σε πιάσει το παράπονο πα΄ρε την απόφαση ότι οι αναμνήσεις είναι μόνο αναμνήσεις. Τότε ήσουν κάπως έτσι και τώρα είσαι κάπως αλλιώς. Οι άνθρωποι αλλάζουν, ωριμάζουν και γίνονται καλύτεροι, πιο σοφοί, πιο μεγάλοι, πιο ωραίοι!
Έχεις καταφέρει πολλά, αξιολόγησε τι είχες, τι έχασες και τι κέρδισες και πάλι. Μην πικραίνεσαι…προχώρα!
Φέτος πριν σε πιάσει νοσταλγία και πριν πέσεις σε κατάθλιψη σκέψου ότι δεν πρέπει να αναλώνεσαι σε αυτό που ήσουν κάποτε αλλά σε αυτό που είσαι τώρα και σε ό,τι πρόκειται να γίνεις από εδώ και στο εξής! Πάνω σε αυτή τη βάση γιόρτασε τον καινούριο σου εαυτό!